Θλιβερά γεγονότα στο Μίλωνας Ολυμπιακός (ΕΦΗΒΙΚΟ!)

Η Ένωση δεν μπορεί να πάρει άμεσα θέση στα θλιβερά γεγονότα του αγώνα πλέϊ οφ Μίλωνας Ολυμπιακός που διεκόπη περίπου 3΄πριν λήξει χθες βράδυ .

Οφείλει όμως να αναπαράγει το δημοσίευμα της αθλητικής ιστοσελίδας www.sportshero.gr ακριβώς όπως είναι και βγάλτε τα συμπεράσματά σας .

Φίλαθλοι; ποιοί φίλαθλοι, ξεχάστε τους φιλάθλους... Για γονείς και κηδεμόνες. Video on air! (το ματς)

Ο αθλητισμός θεωρείτο πάντα μία διέξοδος. Από τα κοινά, τα τετριμμένα, τα ψεύτικα. Φίλαθλοι και των δύο ομάδων κάθονταν κάποτε μαζί και πείραζαν ο ένας τον άλλον στις κερκίδες, στην νίκη ή την ήττα. Όταν τα πράγματα σοβάρευαν έπεφταν βέβαια και κάποιες ... ψιλές, αλλά ήταν και το αντριλίκι στην μέση και η περηφάνια της γειτονιάς και άλλες αθώες δικαιολογίες. Μετά ήρθε ο επαγγελματικός αθλητισμός και περάσαμε στην ... πρόοδο. Τα ροδοκόκκινα μάγουλα των φιλάθλων από την ένταση του αγώνα, αντικαταστάθηκαν σιγά-σιγά, από τα ματωμένα και ανοιγμένα κεφάλια «οργανωμένων» και άλλων «φιλάθλων». Γίναμε όλοι προπονητές, διαιτητές, μονίμως αδικημένοι και μονίμως παραπονούμενοι. Ψάξαμε να βρούμε άλλοθι για να τα σπάμε σε κάθε ευκαιρία. Όλοι μας. Ακόμη και αυτοί που δεν συμμετείχαν ενεργά στα επεισόδια, αλλά όταν γλυτώναμε τους νεκρούς βρίσκανε πάντα ένα συγχωροχάρτι για όσους τα δημιουργούσαν. Άλλωστε ποτέ τα επεισόδια δεν ξεκίνησαν από εμάς. Πάντα είχαν αρχίσει οι άλλοι, αν δεν είχαν αρχίσει αυτοί τίποτα δεν θα γινόταν... Στα γήπεδα, άρχισαν να εμφανίζονται σιδηρολοστοί, καδρόνια, μαχαίρια, φωτοβολίδες. Η αστυνομία έβλεπε, το ασθενοφόρο απέκτησε διαρκείας όχι για τους αθλητές, αλλά για τους «φιλάθλους» και η πυροσβεστική έσβησε εκαντοντάδες φωτιές όχι σε δάση, αλλά σε τσιμέντο και πλαστικές καρέκλες. Συλλήψεις είπατε; Κάθε δέκα συλληφθέντες, έντεκα αθώοι! Πόσο να αντέξει και η λογική, τρελλάθηκε και αυτή.

Πλέον έφτανε το κόκκινο, το πράσινο, το κίτρινο, το μαύρο, (με όποια σειρά θέλετε εσείς) για να γίνουμε όλοι ταύροι σε υαλοπωλείο με την πρώτη ευκαιρία. Εμφύλιος ακόμη και μέσα στις οικογένειες ενόψει του ενός ή του άλλου ντέρμπι. Αποκτήσαμε όλοι από ένα el classico και έλα να μας το πάρεις αν μπορείς. Όταν τα πράγματα φάνηκε να φτάνουν στο απροχώρητο, η αστυνομία άρχισε να στέλνει χιλιάδες αστυνομικούς, προκειμένου να διεξαχθούν επαγγελματικές αθλητικές αναμετρήσεις, απλά και μόνο για να μην θρηνήσουμε θύματα. Έτσι οι «φίλαθλοι» άρχισαν να βρίσκουν άλλους τόπους σύγκρουσης. Φτάσαμε να έχουμε θύματα σε οργανωμένα ραντεβού θανάτου. Είπαμε όλοι ότι αυτό πρέπει να σταματήσει. Από μόνο του όμως δεν μπορεί να σταματήσει το καρκίνωμα. Πρέπει κάποιος να θέλει και να μπορεί να το γιατρέψει. Για τα επεισόδια δεν φταίει ο αθλητισμός. Φταίει η συμπεριφορά των γονιών στα παιδιά μέσα στο σπίτι και η συμπεριφορά του κράτους σε γονείς και παιδιά έξω από το σπίτι, στην κοινωνία. Πλέον όλοι δέρνονται παντού. Στο βόλεϊ, το πόλο, το ποδόσφαιρο, το μπάσκετ και ποιός ξέρει και δεν μας λέει που αλλού. Σε κατηγορίες επαγγελματικές, ερασιτεχνικές, σε αγώνες παίδων, εφήβων, κορασίδων, νεανίδων, πάντα υπάρχει κάποιος αδικημένος, ανίκανος να αντιληφθεί ότι αυτό που κάνει δεν διορθώνει τίποτα, αλλά βάζει απλά σε κίνδυνο το δικό του παιδί ή το παιδί του διπλανού. Και γονιός που βάζει σε κίνδυνο το παιδί του για χάρη χρωμάτων και συμβόλων...

Πέρσι (2012) έπαιξαν ξύλο γονείς με αθλητές σε αγώνα παίδων ή εφήβων δεν θυμάμαι τώρα καλά, στον κλειστό στίβο 2 αθλητές ήρθαν στα χέρια γιατί ο ένας έκλεισε τον άλλον στα 800μ, τελικό κυπέλλου μπάσκετ χωρίς καταστροφή έχουμε να δούμε από ούούούούούούούού, πόσο παλιά, στο ποδόσφαιρο μιά από τα ίδια. Τι τα θέλετε όμως; Όταν «πατέρας» στην κερκίδα βρίζει παιδί αθλητή, άλλης ομάδας και η γυναίκα του δίπλα σιγοντάρει, όταν «αθλητής» χαρίζει δάχτυλα δεξιά και αριστερά επειδή έβαλε βολές, όταν όλοι βρίζουν όλους ασχέτως ηλικίας και ακόμη και αυτοί που θέλουν να ηρεμήσουν τα πνεύματα, το ζητάνε βρίζοντας, όταν κάποιος «άνδρας» βρίζει μία γυναίκα για το ύψος της ή την σωματική της διάπλαση μπροστά στο παιδί του που εκείνη την στιγμή παλεύει ως αθλητής να πετύχει τον στόχο του, όταν οι ΧΕΙΡΟΤΕΡΟΙ ΜΑΝΑΤΖΕΡ ονείρων των ίδιων των παιδιών τους είναι οι «ΓΟΝΕΙΣ», τότε τα τελευταία επεισόδια που είδαμε απόψε στο κλειστό του Μίλωνα και παραλίγο να στοιχίσουν ακόμη και την ζωή σε κάποιον νεαρό, θα επαναλαμβάνονται συνέχεια. Επειδή εμείς θέλουμε να επαναλαμβάνονται. Μας αρέσει το αίμα, ειδικά του αλλουνού. Και αν τρέξει το δικό μας, πάντα θα φταίει κάποιος άλλος. Πρέπει να μάθουμε τα παιδιά μας ότι η μαγκιά δεν φαίνεται όταν οι δέκα βαράνε δύο, ή όταν βρίζουμε την μάνα του άλλου σε κοινή θέα. Να μάθουμε στα αγόρια μας ότι πρέπει να σέβονται τα κορίτσια και σε αυτά να σέβονται τα αγόρια. Να ξαναρχίσουμε όλοι να σεβόμαστε την ζωή του άλλου.

Δεν είναι ένα επιθετικό φάουλ, ή ένα πέναλτι, ή ένα ανάποδο πλάγιο, ή μία άδικη τεχνική ποινή αιτία πολέμου και σπαραγμού. Όπως δεν είναι και τα χρώματα, ούτε τα σύμβολα, ούτε η ιστορία των συλλόγων. Δεν πρέπει να είναι. Δεν μπορεί να είναι. Άν επιλέξουμε να είναι τότε δεν μας φταίει κανένας. Θα έχουμε επιλέξει μόνοι μας την καταστροφή μας. Ξανά...

ΥΓ Για τα επιεσόδια μην ξενυχτήσετε. Δεν θα σας τα δείξουμε. Τα σβήσαμε. Άλλωστε δεν αλλάζει τίποτα, άν εμείς δεν θέλουμε να αλλάξει. Στο γήπεδο υπήρχαν 200 περίπου αυτόπτες μάρτυρες. Πόσοι από αυτούς μίλησαν στην αστυνομία; Πόσοι παραδέχθηκαν ότι έφταιγαν και αυτοί για το ανοιγμένο κεφάλι του ενός και τα κλειστά μυαλά των πολλών που συνόδευαν;